NanoFlowcell: Met twee tanks vol-elektrisch op wintersport?

Quantino conceptcar, via Nanoflowcel

Het Zwitserse bedrijf Nanoflowcell bouwt elektrische auto’s met wel heel mysterieuze accutechniek. De Quantino, het derde concept van Nanoflowcell, kan daadwerkelijk de weg op en is voor het eerst ook door journalisten getest. 

Tanken met een elektrische auto

Nanoflowcell belooft voor zijn vol-elektrische Quantino een topsnelheid van 200 kilometer per uur, een acceleratie van ‘0 naar 100’ in 5 seconden, een ongekend snelle laadtijd en een actieradius van 1.000 kilometer.

Daarmee rijdt je vanuit Utrecht zonder te stoppen naar een wintersportdorp in de Alpen. Maar daarmee gaan ook alle to good to be true-alarmbellen af. Wat daarbij niet helpt is dat de Zwitserse oprichter en CTO Nunzio La Vecchia in goed Duits te boek staat als hochstapler (zie laatste alinea). Dat de CTO een kleurrijk ‘multitalent’ is, heeft Nanoflowcell er hoe dan ook niet van weerhouden twee prototypes op kenteken te zetten.

Bovendien heeft Nanoflowcell het aangedurfd journalisten van de tijdschriften Autocar en Automagazin een stukje met de twee prototypes te laten sturen. De testrijders kwamen daarna tamelijk enthousiast terug uit Zürich. Daarom toch eens wat achtergronden bij de opvallende techniek en veelbelovende claims.

Veertien uur rijden en in vijf minuten tanken met ‘zoutwater-accu’

De Quantino is een kek omhulsel voor de accutechniek van Nanoflowcell. Het Zwitserse bedrijf maakt gebruik van een flowbatterij die een geladen oplossing rondpompt. Flowbatterijen hebben ten opzichte lithium-ionaccu’s het grote voordeel dat de energie vloeibaar is opgeslagen in externe tanks. Dat maakt het in het geval van Nanoflowcell mogelijk om ouderwets te ’tanken’. Nadeel van (bekende) flowaccu’s is dat de energie- en vermogensdichtheid gering is. Alles afgewogen zijn ze goed geschikt voor langdurige energieopslag maar ligt mobiel gebruik niet voor de hand.

Niet zomaar een oplossing van keukenzout in water

Nanoflowcell heeft het flowbatterij-concept doorontwikkeld voor gebruik in personenauto’s. Het huidige Quantino-prototype reed in een duurtest 14 uur op twee tanks van 159 liter. In de productieversie claimt het bedrijf dit terug te brengen tot twee keer 85 liter.

Dat is nog altijd een aardig volume maar het maakt van de ogenschijnlijk compacte Quantino een volwaardige 2+2, met ruimte voor twee kinderen achterin. Rijklaar weegt dit model te zijner tijd 1.045 kilo, afgetankt en wel. Ook niet gek. Zowel de auto zelf als de tankinfrastructuur zijn volgens La Vecchia ‘binnen 4 à 5 jaar’ klaar voor de markt.

Ionische nano-oplossing scam of doorbraak voor mobiliteit?

Tot zover de claims en de visie. Nu de techniek. Het basisprincipe van de flowbatterij is al zo’n 70 jaar bekend. De kern van de door Nanoflowcell geclaimde doorbraak zit hem in het elektrolyt, de vloeibare energiedrager in het concept. Nanoflowcell noemt zijn vinding bio-Ion en spreekt van een nano-ionische en milieuvriendelijke vloeistof. Dankzij dit elektrolyt is de energiedichtheid van het energieopslagsysteem 5 keer hoger dan wat tot nu toe mogelijk was.

In simpele woorden is bio-Ion een zoutoplossing. In zijn gelikte video’s spreekt Nanoflowcell ook inderdaad van ‘salt water’ als energiedrager.  Dat is door veel media vervolgens platgeslagen tot ‘een superauto die rijdt op keukenzout en water’. Het is onwaarschijnlijk dat keukenzout hét geheim is van La Vecchia maar het blijft gissen. Hij laat verder niets los over de chemische samenstelling van het elektrolyt.

Een tweede wijziging ten opzichte van conventionele flowbatterijen is dat Nanoflowcell zijn elektrolyt tijdens het rijden indampt. Het opgeloste zout blijft daarbij achter in een filter dat om de 10.000 kilometer (ofwel elke tien tankbeurten) vervangen wordt. Het indampen (vermoedelijk vernevelen) van het water heeft als voordeel dat het totaalgewicht van de elektrische auto tijdens het rijden afneemt. Ook hoeft de gebruikte vloeistof er bij elke tankbeurt niet eerst uit voor er verse bio-ION ingaat. Dat maakt de gelijkenis met een auto op benzine of diesel nog weer sterker. Remenergie terugwinnen is met de accu zelf niet mogelijk. De Quantino heeft daarvoor een supercapaciteit, die de auto bij optrekken weer een boost geeft.

Twee tientjes voor 1.000 kilometer reikwijdte

Hoeveel energie het kost om het single use-elektrolyt te produceren is zonder verdere details helaas niet duidelijk. Wel claimt Nanoflowcell dat de vloeistof op industriële schaal voor 10 cent per liter te maken is. Bij normale druk en kamertemperatuur is de energiedrager bovendien ‘praktisch oneindig houdbaar’. Daarmee is het het uitrollen van een nieuwe tankinfrastructuur in ieder geval eenvoudig.

La Vechhia heeft het nadeel van de twijfel flink te pakken

Al met al wil ik heel graag geloven wat Nanoflowcell claimt. De techniek zou voor personenauto’s een flinke stap voorruit zijn en maakt in het zwaardere weg- en scheepstransport een flinke verduurzamingsslag mogelijk. Zelfs gebruik in de luchtvaart lijkt een optie.

Het trackrecord van La Vechhia stemt echter somber. Naast de geheimzinnige accutechniek van Nanoflowcell vond hij eerder super-efficiënte zonnecellen uit. Helaas heeft hij de prototypes daarvan om ‘veiligheidsredenen’ vernietigd. Daarnaast verwierf hij zijn startkapitaal naar het schijnt door een rijke dame van diep in de 80 te verleiden. Misschien wel met opzwepende muziekvideo’s als deze. Of misschien viel de inmiddels overleden dame voor zijn PhD in de natuurkunde, waarvan hij niemand verklapt aan welke instelling die behaald is. Al met al moet La Vechhia gewoon net iets meer doen om mij te overtuigen dat Nanoflowcell echt een succes kan zijn. Hoop van harte dat het’m lukt.

Dit is een bewerking en uitbreiding van een bericht van 18 februari 2015, naar aanleiding van de testritten met de Quantino.

Bron: Nanoflowcell, Automagazin, Autocar, Blick / ImageCredit: nanoFlowcell

Thijs ten Brinck

Dit vind je misschien ook leuk...

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.