Spotgoedkoop 600.000 ton CO2eq minder bij chemiebedrijf Fibrant
Grondstoffenproducent Fibrant heeft zijn fabriek bij Sittard-Geleen voorzien van een installatie om de uitstoot van lachgas met driekwart te beperken. Lachgas is een sterk broeikasgas, met een 250 tot 300 keer groter klimaateffect dan CO2.
Als onderdeel van het kunst- en vliegwerk om alsnog aan het Urgendavonnis te voldoen, stelde de Rijksoverheid in juni 2019 een rentevrije lening van €30 mln beschikbaar om de lachgasuitstoot van Fibrant versneld te reduceren.
Aan de door Urgenda geëiste 25% CO2-reductie in 2020 heeft de installatie – die deze week in gebruik genomen is – niet meer bijgedragen. Dat het in net iets minder dan 2 jaar wel gelukt is, is alsnog een puike prestatie. En het gaat niet om klein bier. De verminderde lachgasuitstoot bij Fibrant komt neer op een jaarlijkse reductie van 600.000 ton CO2-equivalente uitstoot. Daarmee is 4% van de reductieopgave (14,3 miljoen ton in totaal) voor de industrie voor 2030 nu al ingelost.
“De nieuwe installatie van Fibrant is indrukwekkend en levert een belangrijke bijdrage aan de CO2-reductie”, zegt Dilan Yeşilgöz-Zegerius, Staatssecretaris van EZK. “CO2-reductie is mogelijk met behoud van welvaart en werkgelegenheid. Dat zien we vandaag hier op Chemelot, één van de belangrijke industriële clusters van Nederland.”
De grootste CO2-reductie sinds het Nationaal Klimaatakkoord
FIbrant produceert op het industriecomplex Chemelot bij Sittard-Geleen caprolactam. Caprolactam is de primaire grondstof voor de productie van nylon, wat weer een grondstof is voor onder meer kousen, verpakkingen, visnetten en ander getouw. De fabriek is in 1952 gebouwd door DSM, dat de caprolactamproductie in 2015 afsplitste onder de naam Fibrant.
Dat bij productie van caprolactam lachgas vrijkomt, is al decennia bekend. Dat lachgas een sterk broeikasgas is, is al decennia bekend. Dat er op Chemelot een caprolactam-fabriek staat, is al decennia bekend.
Hoewel een jaarlijkse reductie van 600.000 ton CO2eq in één keer echt een grote en belangrijke stap is, heb ik daarom moeite met de trotse toon van het persbericht over de lachgas-afvanginstallatie. Als een Rijkslening van €30 mln voldoende was om de ‘grootste industriële CO2-reductie sinds het klimaatakkoord’ te realiseren, waarom gebeurde dat dan nu pas?
Als dit binnen 2 jaar kon dan was de technologie daarvoor al volledig uitontwikkeld. Ervan uitgaande dat de installatie zeker 15 jaar in gebruik blijft, levert hij een totale CO2eq-reductie van zeker 9 miljoen ton CO2. Liefst 9 miljoen ton CO2eq tegen €30 mln, die Fibrant gewoon terug moet betalen. Dat komt aan €3 per bespaarde ton. Dat was ook toen de Europese Emissiehandel zo’n 10 jaar geleden zijn dieptepunt bereikte al een prima deal. Bij de huidige CO2-prijs boven de €50 per ton is het een koopje. Binnen anderhalf jaar terugverdiend. Dit was kortom achterstallig onderhoud.
Mooi dat het er eindelijk van gekomen is, maar laten we dit niet vieren als succesvol klimaatbeleid.
Bron: Fibrant, Chemelot, NRC / Imagecredit: Tom Murphy, via Wikimedia Creative Commons
Oprichter WattisDuurzaam en duurzaamheidsadviseur bij We-Boost Transitions.
Oeioei
Ik dacht dat productie emissies ook onder EUETS vielen, maar daar zit toch een hiaat in;
nitrous oxide (N2O) from production of nitric, adipic and glyoxylic acids and glyoxal
Caprolactam voor melamine is niet benoemd. 600 kt equivalent/jaar is toch nogal wat wat daar door de mazen lekt. En 2015 afgesplitst, people planet profit bij DSM gaat meer dan 10 jaar terug.
In totaal heeft zowel de provincie met mogelijk een tijdig aangekondigde revisie van de vergunde emissies daarop (wat staat er in bref bats mbt lachgas wegpoetsen; niets gevonden..) als dsm uit morele overwegingen daar toch wel steken laten vallen.
Eens! We moeten dit niet als geweldige prestatie zien, maar gewoon voor wat het is: een stap in de goede richting. Hopelijk gaan dit soort projecten de norm van de dag worden om aan de reducties voor 2030 en 2050 te voldoen.
Eens met de conclusie.
Dit lijkt me overigens exemplarisch voor wat er in de industrie mogelijk is. Op veel plaatsen wordt dit soort ‘achterstallig onderhoud’ niet aangepakt, omdat het financieel niet voldoende pijn doet. CO2 reductie krijgt vaak nog nauwelijks aandacht.