Costa Rica heeft stierenvechten vrij aardig begrepen

Een goede maand geleden was ik in Sevilla. Prachtige stad, lekker weer en hier en daar een wat vreemde cultuur; uitgestorven rond het middaguur (akkoord, 35 graden), dineren tegen middernacht (beetje vreemd, erg lekker). Waar we als nuchtere Hollanders het meest aan moesten wennen was echter het stierenvechten.

Stierenvechten te paard in Sevilla

Volgens het principe, eerst meemaken dan oordelen, zijn we naar het stierenvechten geweest (oh echt? Ja echt). Het was toevallig een speciale variant, waarbij een ijdele Spanjool te paard op uiterst omslachtige wijze de eerste stappen op weg naar vrij exclusieve biefstukjes volbracht.

Absoluut prachtig was de controle die de matador over zijn paard had. Mannelijke Ankie van Grunsvens kunnen meteen inpakken als het stierenvechten verboden wordt, zoveel was al snel duidelijk. Onbegrijpelijk was echter het enthousiasme van het publiek. Terwijl ik er van uitging een arena vol toeristen aan te treffen bleken de tribunes ogenschijnlijk voor meer dan 90% gevuld met locals. Die hadden het stadium van meemaken en oordelen reeds lang achter zich gelaten.

Om een beeld van de actie te geven, een samenvatting van de middag hieronder. Let op: Tijdens het maken van dit filmpje hebben dieren flink geleden. Meer concreet; hevig bloedende en stervende stieren. U bent gewaarschuwd.

Super behendig maar saai en ellendig

Het grote aandeel terugkerende klanten verbaasde dus direct al bij binnenkomst, na afloop was ik hierover des te meer in de war. Bij stier één vond ik het spektakel knap ongemakkelijk maar nog relatief boeiend, natuurlijk had de stier geen schijn van kans maar het zag er bij buien knap spannend uit. Na stier twee en drie was de trukendoos van de matador reeds meer dan leeg. Bij de drie arme beesten die daarna nog het loodje legden werd de oorsprong van het ‘stierlijk vervelen’ vervolgens pas echt duidelijk.

Onbegrijpelijk kortom, dat vele Spanjaarden week op week grof geld betalen om deze rituele slacht bij te mogen wonen. Zeker midden in de crisis, die er aldaar merkbaar nog een paar tandjes harder inhakt. Dat je geen moeite hebt met het dierenleed is één ding, dat je dit bij herhaling echt de duiten en een vrije middag waard vindt is onnavolgbaar.

In Costa Rica is de stier de held

Met deze ervaring werd ik getriggerd door een kop op het ‘longread blog’ van NRC: ‘Stier Malacrianza is legende in Costa Rica omdat hij mensen doodde‘. Waar het stierenvechten in Sevilla echt een elitair gebeuren is, is het stierenvechten in Costa Rica een volkssport. Deze variant is uitgevonden door arme boeren die het zich echt niet konden permitteren hun stieren te doden. De hoofdregel bij het stierenvechten op Costa Rica is dan ook; de stier mag jou doden, jij doodt de stier onder geen beding.

Omdat de stieren niet laf worden afgemaakt in de arena krijgen ze de kans een reputatie op te bouwen. Stier ‘Malacrianza’ is daarin absoluut geslaagd, onder meer door twee montadores (stierenrijders/vechters) dodelijk te verwonden. Dat ook de cultuur op Costa Rica wat afwijkt van de onze blijk wel uit het feit dat juist deze stier een echte held is geworden. Hij wordt bezongen in liederen, zijn portret hangt naast dat van de populaire paus en er is een biermerk naar hem vernoemd.

Met deze vorm van stierenvechten is er in ieder geval dus veel meer respect voor het dier. Dat neemt niet weg dat ook dit een tamelijk overbodige vorm van met je eten spelen is. Ook hier zou ik snel op uit gekeken zijn, en ook hier wordt een dier dat daar zeker niet om gevraagd heeft ingezet ter aller vermaak. Aan de andere kant heeft zo’n beest die hoorns ook niet voor niets, misschien ligt dit wel dichter bij de aard van het beest dan geduldig in een hokje wachten tot je opgediend wordt.

Longread: sbnation.com (Echt een lang verhaal, wel gelikt design).
ImageCredit: fishcat007 @ sxc.hu

Thijs ten Brinck

Dit vind je misschien ook leuk...

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.