En weer een startup die waterstofproductie voor $1/kg claimt
De Amerikaanse startup Cemvita Factory ontwikkelt een biochemisch proces om waterstof te winnen uit onrendabele oliereservoirs. De aardolierestjes-etende bacteriën van Cemvita zouden waterstof uitbraken tegen $1 (€1) per kilo.
Tot 2021 kostte het ruwweg $1 à 2 om een kilo (grijze) waterstof te maken uit aardgas, zonder afvang en opslag van CO2.
Sinds de Russische inval in Oekraïne is alles duurder en zeker alles waar aardgas voor nodig is. Toch blijft $1/kg een mooi herkenbaar richtgetal voor startups die innovaties voor de productie van duurzame waterstof aan de man willen brengen.
Goedkope duurzame waterstof vereist spotgoedkope duurzame energie
Deze populaire richtprijs van $1/kg betekent nogal wat. In een kilo waterstof zit 39,4 kilowattuur (kWh) aan energie. Zelfs al is je baanbrekende productiemethode én gratis én 100% efficiënt, dan nog moet je in een of andere vorm in ieder geval 39,4 kilowattuur aan energie kopen om 1 kilo waterstof te maken. Die input-energie is in de regel niet gratis.
Als de baanbrekende innovatie een gratis elektrolyser is met een rendement van 100% dan mag de elektriciteit die je er in stopt maximaal 2,5 dollarcent per kilowattuur kosten, om op waterstof voor $1/kg uit te komen.
In de praktijk is zelfs de baanbrekendste elektrolyser niet gratis, en kent ook de innovatiefste elektrolyser energieverliezen. Ga er dus vanuit dat de elektriciteit eerder 1 dollarcent/kWh moet kosten om groene waterstof van $1/kg te maken. Geen enkele startup met een baanbrekende elektrolyser heeft in de praktijk óók spotgoedkope emissievrije elektriciteit ter beschikking.
Kan Cemvita het dan wel voor $1/kg, met restjes aardolie en bacteriën?
Waarschijnlijk niet. De startup richt zich met zijn aardolierestjes-etende bacteriën op afgeschreven olieproductielocaties, dus misschien is de olie zelf als gratis te beschouwen. Bij de consumptie van de aardolie door de bacteriën komt echter ook CO2 vrij. Vermoedelijk zo’n 20 kilo CO2 per kilo waterstof. Om van duurzame waterstof te spreken, moet Cemvita de CO2 en waterstof scheiden en de CO2 weer in dezelfde (bijna) lege olieput injecteren.
Installaties die CO2 en waterstof scheiden kosten geld en verbruiken energie. Installaties die CO2 op voldoende druk brengen om het weer onder de grond te duwen, kosten ook geld en verbruiken ook energie. Op hele grote schaal kan CO2-opvang en -opslag voor enkele centen per kilo. Als Cemvita zich richt op de ‘gratis’ olie in bijna lege olievelden, kan de schaal echter nooit groot zijn. Zelfs als de olie, de bacteriën en de scheidingsinstallaties gratis zijn mag de CO2-opslag maximaal 5 dollarcent per opgeslagen kilo CO2 kosten. Anders is ook de gouden waterstof van Cemvita gewoon duurder dan $1/kg.
Startups die werken aan elektrolysers of biochemie zitten niet in de business van elektriciteitsproductie of CO2-opslag. Toch blijven spotgoedkope elektriciteit of CO2-opvang ook met de meest briljante innovatie cruciale randvoorwaarden om spotgoedkope duurzame waterstof te produceren. Randvoorwaarden die waterstofstartups nooit zelf in de hand hebben.
Een startup die roept duurzame waterstof voor $1/kg te kunnen leveren, roept dat niet omdat ie denkt dat waar te kunnen maken. De startup roept deze richtprijs om de aandacht van investeerders en media te trekken. En dat lukt altijd.
Bron: Cemvita Factory, Bloomberg / Imagecredit: CDC, via Unsplash Public Domain
Oprichter WattisDuurzaam en duurzaamheidsadviseur bij We-Boost Transitions.
